شعر : حسین (ع ) عشقِ بی پایان

در مُحرم حَنجَره بر جامِ خون دارد عَطَش

اَشک ها بر گونه ریزد تا به عشق سوزد دلَش

در غمِ آقای عالم یک صدا شیون کند

هر که در این راه بماند جان و جاوید است رَهَش

با حسین ع بودن تمامِ مشکلات را حل کند

عشق او بالاترین عشق است قسم بر عَظَتش

نام عاشورا نمادی بر قیام و عزت و آزادگیست

هر که دارد حاجتی باید بگیرد پرچَمش

جان پناهِ عالمی ذکرِ حسین ع است و حسین ع

با مُحرم زنده ماند دین و حسین بن علی شد حُجَتش

عشق را با نامِ عباسِ علی ع توصیف کردند بر حسین ع

این محرم شد نجاتی بهره دینِ اُمَتش

یا حسین ع گفتیم و با شوره حسینی زنده ایم

تا که یار قسمت کُند شیرینییِ زیارتش

هر که در این ماه بود و از امام عاشقان ع حاجت گرفت

شکر گوید نوکری در خانه ی نورِ خدا شد قسمتَش

با حسین ع ماندیم و ما تا آخرت دلداده ایم

چون یقین داریم که این مقصد بهشت آخرَش

رسول مهربان